Uwzględniając sposób rozmieszczenia poszczególnych elementów układu napędowego rozróżniamy następujące układy:
UKŁAD KLASYCZNY – silnik umieszczony wzdłużnie z przodu pojazdu napędza oś tylną.
W tym układzie silnik wraz ze sprzęgłem i skrzynką biegów znajduje się z przodu samochodu, a napęd przekazywany jest za pośrednictwem wału napędowego do tylnego mostu i na koła napędzane. W samochodach osobowych tego typu układ stosowany jest obecnie dość rzadko, choć istnieją firmy, które do tej pory preferują tego typu napęd (np. BMW).
Zalety:
- stosunkowo prosta konstrukcja osi przedniej (koła kierowane nie są kołami napędzanymi),
- dociążenie kół osi tylnej przy ruszaniu i przyspieszaniu
- korzystny rozkład obciążeń, zwłaszcza przy pełnym załadunku,
- praktycznie nieograniczona długość silnika – z tego względu układ korzystny jest dla samochodów klasy wyższej z dużymi silnikami – 8, a nawet 12 cylindrowymi,
- prosta konstrukcja układu sterowania skrzynki przekładniowej (dźwignia zmiany biegów „wchodzi” bezpośrednio do skrzynki biegów)
Wady:
- niestateczność w ruchu na wprost
- znaczna masa układu napędowego
- nadsterowność przy szybkim pokonywaniu zakrętów
- duże ilości elementów składowych, a co za tym idzie wyższe koszty produkcji
- zmniejszenie przestrzeni pasażerskiej i bagażowej, którą ograniczają wał napędowy i tylny most napędowy.
UKŁAD PRZEDNI ZBLOKOWOANY (ZESPOLONY) – silnik umieszczony z przodu pojazdu napędza oś przednią.
W układzie przednim zblokowanym, najważniejsze elementy układu (silnik, sprzęgło, skrzynką biegów, przekładnia główna i mechanizm różnicowy) stanowią zwartą całość i umieszczone są w przedniej części pojazdu. Silnik najczęściej umieszczony jest poprzecznie, choć może być również umieszczony wzdłużnie (np. Audi A4). Umieszczenie silnika wzdłużnie wynika z ograniczonej szerokości pojazdu, przy której silniki o dużej liczbie cylindrów po prostu nie mieszczą się poprzecznie.
Układ przedni zblokowany (zespolony) zdominował układy napędowe samochodów osobowych, zwłaszcza w segmentach samochodów miejskich, kompaktowych i klasy średniej.
Zalety:
- mniej elementów składowych, a więc niższa masa,
- płaska podłoga i duży bagażnik,
- krótka droga przekawzywania napędu,
- obciążenie kół kierowanych i napędzanych,
- dobra stateczność przy jeździe na wprost – samochód jest ciągnięty, a nie pchany,
- prosta konstrukcja tylnego zawieszenia,
- dobre chłodzenie silnika.
Wady:
- tendencja do podsterowności na zakrętach,
- ograniczona długość silnika umieszczonego poprzecznie,
- skomplikowana konstrukcja przedniego zawieszenia,
- ograniczenie minimalnego promienia skrętu,
- niekorzystny rozkład sił hamowania,
- skomplikowane sterowanie skrzynki biegów.
UKŁAD TYLNY ZESPOLONY – silnik umieszczony z tyłu pojazdu napędza oś tylną.
Obecnie układ praktycznie nie stosowany, choć pewnie wszystkim Polakom kojarzący się z wyjątkowym samochodem jakim jest Fiat 126p. W tym układzie silnik umieszony jest z tyłu i zblokowany jest ze skrzynką biegów, przekładnią główną i mechanizmem różnicowym. Może być umieszczony za tylną osią, lub przed – wówczas często układ taki nazywany jest centralnym (patrz następny punkt).
Umieszczenie silnika z tyłu, za tylną osią ma szereg wad:
- niekorzystne zachowanie się samochodu w ruchu prostoliniowym,
- tendencja do nadsterowności,
- niekorzystny rozkład obciążeń,
- krótki układ wylotowy (trudności z wytłumieniem hałasu silnika i zastosowania katalizatorów),
- skomplikowane sterowanie skrzyniki biegów,
- trudności z z chłodzeniem sinika, a także ze skutecznym ogrzewaniem kabiny,
- niewielki bagażnik w przedniej części pojazdu.
Obciążenie tylnej osi i odciążenie przedniej szczególnie niekorzystnie wpływało na kierowalność pojazdu zimą – wówczas co bardziej zapobiegliwi kierowcy, wkładali do bagażnika odpowiedni „balast” w postaci worków z piskiem lub cementem.
UKŁAD CENTRALNY – silnik umieszczony z tyłu pojazdu (przed tylną osią) napędza oś tylną.
Układ stosowany w samochodach sportowych. Przesunięty przed tylną oś zespół napędowy ogranicza miejsce w kabinie i z tego względu są to z reguły pojazdy dwumiejscowe. Centralne umieszczenie silnika daje lepszy rozkład obciążeń na obie osie i korzystne położenie środka masy.
UKŁAD 4×4 – silnik umieszczony wzdłużnie z przodu pojazdu napędza obie osie.
Napęd stosowany przede wszystkim w samochodach sportowych i terenowych. Posiada najlepsze własności ruchowe spośród wszystkich omawianych układów, jednakże zajmuje najwięcej miejsca, jest najbardziej skomplikowany i kosztowny. Ogólnie możemy wyróżnić dwie odmiany napędów 4×4 – stały i dołączany. W napędzie stałym napęd przekazywany jest częściowo na oś przednią, a częściowo na tylną (niekoniecznie w proprcji 50/50) , w napędzie dołączanym jedna z osi (np. przednia) jest dołączana (automatycznie lub ręcznie) w zależności od warunków drogowych lub woli kierowcy.
Powyższe układy stosowane w pojadach wyposażonych w dwie osie. W przypadku pojazdów z trzema i więcej osiami różnorodność rozwiązań konstrukcyjnych jest ogromna, napędzana oś może być jedna, dwie, trzy osie…
Osobnym zagadnieniem są układy napędowe pojazdów hybrydowych, ale o tym szerzej napiszę później.