Parametry świec zapłonowych

Do podstawowych parametrów świec zapłonowych możemy zaliczyć:

1. wartość cieplną świecy, która określa zdolność świecy do odprowadzania ciepła (opis poniżej),
2. średnicę gwintu świecy, która najczęściej wynosi: 18, 14, 12 lub 10 mm. Warto podkreślić, że w nowoczesnych silnikach jest wyraźna tendencja do zmniejszania średnicy gwintu świecy, co wynika z faktu oszczędności miejsca w cylindrze (bo w porównaniu ze starszymi konstrukcjami musi tam znaleźć się miejsce dla dodatkowych zaworów i wtryskiwacza paliwa),
3. długość gwintu świecy, standardowo 19 lub 26,5  mm – tu jest sytuacja odwrotna – nowocześniejsze świece mają nieco dłuższy gwint. Wynika to z faktu, że współczesne głowice ze stopów aluminium są znacznie mniej wytrzymałe od tych wykonywanych z żeliwa. Większa grubość ścianek otworu głowicy ma ograniczyć ryzyko zerwania gwintu,
4. rozmiar klucza, związany jest w pewnym stopniu ze średnicą gwintu – bardzo często większa średnica gwintu oznacza większy rozmiar klucza. Najczęściej stosuje się rozmiary: 20.7,  16 i 14. Czasami poza typowymi kształtami sześciokątnymi korpusu świecy (HEX) można spotkać korpusy tzw. BI-HEX, czyli o przekroju dwunastokątnym:
5. liczbę elektrod bocznych: 1, 2, 3 lub 4 – warto zauważyć, że niekoniecznie większa ilość elektrod musi oznaczać świecę lepszą czyli optymalnie dopasowaną do danego typu silnika,
6. materiał elektrody głównej, (lub jej pokrycia) – to najczęściej dobry przewodnik np. miedź, nikiel, platyna, iryd.
7. odstęp pomiędzy elektrodami – zbyt duży może nie zapewnić przeskoku iskry (tzw. „wypadanie zapłonu”), zbyt mały może utrudniać rozruch ciepłego silnika i ograniczać energię iskry. W zależności od rodzaju świecy i jej zastosowania odstęp powinien wynosić od  0,3 do 1,3 mm.
8. wartości momentów dokręcania, w zależności od średnicy gwintu dla nowych świec moment dokręcania wynosi od 10 do 30 Nm. W przypadku wkręcania świec używanych moment musi być mniejszy, ponieważ metalowa uszczelka korpusu nie jest już tak sprężysta.
9. inne np. zastosowanie rezystora przeciwzakłóceniowego, gwintu niestandardowej długości, przeznaczenia do nietypowych silników itd.

Wartość cieplna to jeden z nielicznych parametrów świecy „niewidocznych”… ale bardzo ważnych. Określa w jakim stopniu świeca odprowadza ciepło z silnika. Gdy świeca dobrze odprowadza ciepło i w związku z tym mniej się nagrzewa nazywa się „zimną”. Gdy świeca odprowadza ciepło w niewielkim stopniu (magazynując je) to bardziej nagrzewa się – wówczas mówimy, że jest to świeca „gorąca”.

Współczynnik wartości cieplnej świecy podawany jest w postaci kodu cyfrowego. Niestety producenci stosują swoje różne oznaczenia. Na przykład według firm NGK i Iskra im wyższa wartość współczynnika wartości cieplnej tym świeca jest bardziej „zimna”:

Źródło: http://www.ngk.de

Z kolei Bosch ma numerację odwróconą, w której wyższa wartość liczbowa oznacza świecę „gorącą”, a niższa „zimną”.

Prawidłowo dobrana wartość cieplna świecy umożliwia pracę jej elektrod w optymalnej temperaturze, którą można określić na poziomie 450 – 850 ^oC. Wówczas występuje zjawisko samooczyszczania się elektrod. Gdy świeca jest zbyt „zimna” zjawisko to nie występuje i elektrody pokrywają się nagarem, który utrudnia lub wręcz uniemożliwia przeskok iskry. Gdy świeca jest za „gorąca” zbyt wysoka temperatura może doprowadzić do wystąpienia spalania stukowego i nadtopienia elektrod.

Bezpośredni wpływ na skuteczność odprowadzania ciepła przez świecę ma długość dolnej części izolatora nazywanego stożkiem. Im jest dłuższy tym świeca bardziej się nagrzewa.